En zowaar, deze arts luisterde, hoorde en begreep. Deze snapte onze problemen met een vroege diagnose voor maximens vanwege zijn sprongsgewijze ontwikkeling. Deze legde links tussen verschillende symptomen en problemen.
En bovenal, deze arts herkende. Niet meteen een diagnose natuurlijk, daarvoor wil ze eerst verder onderzoeken (laten) doen. Ze herkende haar eigen zoon in ons verhaal en herinnerde zich haar eigen zorgen uit het verleden om die zoon.
Al snel na aanvang merkte ik dat haar vragen niet puur vanuit de anamnese kwamen er zaten kleine subtiele dingen in, zoals alleen een moeder die kan benoemen aan zo'n kind. Het niet-willen kleien maar wel deeg voor brood willen kneden, het niet willen verkleden als iemand of iets anders maar wel een hele stoere versie van jezelf willen zijn. De werkelijk diepzinnige opmerkingen van een invoelend kleutertje.
Na afloop vertelde ze kort iets meer over de zoon in kwestie., die uiteindelijk goed terecht gekomen is...maar zijn moeder belt als ie hutspot wil maken.
In gedachte neem ik die telefoon al op over een jaar of 15;-)
Ondertussen had Maximens thuis besloten dat ie zijn wiebeltand (jaja, hij wordt groot!) wel eruit kon halen en was in de gereedschapskast op zoek gegaan naar een zaag en een schroevendraaier en of mama misschien even kon helpen daarbij....ok, ingenieur of tandarts zal het niet worden misschien
