En zowaar, deze arts luisterde, hoorde en begreep. Deze snapte onze problemen met een vroege diagnose voor maximens vanwege zijn sprongsgewijze ontwikkeling. Deze legde links tussen verschillende symptomen en problemen.
En bovenal, deze arts herkende. Niet meteen een diagnose natuurlijk, daarvoor wil ze eerst verder onderzoeken (laten) doen. Ze herkende haar eigen zoon in ons verhaal en herinnerde zich haar eigen zorgen uit het verleden om die zoon.
Al snel na aanvang merkte ik dat haar vragen niet puur vanuit de anamnese kwamen er zaten kleine subtiele dingen in, zoals alleen een moeder die kan benoemen aan zo'n kind. Het niet-willen kleien maar wel deeg voor brood willen kneden, het niet willen verkleden als iemand of iets anders maar wel een hele stoere versie van jezelf willen zijn. De werkelijk diepzinnige opmerkingen van een invoelend kleutertje.
Na afloop vertelde ze kort iets meer over de zoon in kwestie., die uiteindelijk goed terecht gekomen is...maar zijn moeder belt als ie hutspot wil maken.
In gedachte neem ik die telefoon al op over een jaar of 15;-)
Ondertussen had Maximens thuis besloten dat ie zijn wiebeltand (jaja, hij wordt groot!) wel eruit kon halen en was in de gereedschapskast op zoek gegaan naar een zaag en een schroevendraaier en of mama misschien even kon helpen daarbij....ok, ingenieur of tandarts zal het niet worden misschien
5 comments:
Ontroerend!!
Wat fijn Yvon, dat je nu eindelijk een mensenmens tegen bent gekomen in de kille medici wereld!
Daar valt of staat veel bij. Diagnose is prima, want vandaaruit kan weer goed beleid gemaakt worden, maar het gaat vooral om het kind en hoe deze is. Met al zijn eigen kanten. En dat daar vooral ook naar gekeken wordt, want geen een mens kun je tegen de meetlatten leggen van wat wetenschappers ontwikkelen.
Wat mag je trots zijn op je zalig bijdehande kind!
Fijn dat je een kinderarts tegen komt bij wie je het gevoel hebt dat je begrepen wordt.
Ik hoop dat jullie uiteindelijk horen wat er aan de hand is, vooral omdat je van daar uit weer kan gaan zoeken hoe je het beste met maximens kan omgaan. Natuurlijk doe je al een hoop intuïtief, maar ik heb zelf gemerkt dat een diagnose kan helpen als ondersteuning.
Heerlijk voor je, dat je een begrijpende expert gevonden hebt. Tegelijkertijd is het wel beangstigend dat je in het medisch circuit pas begrepen wordt als je toevallig (neem ik aan) een arts tegen komt die persoonlijke ervaringen met iets soortgelijks heeft. Een belangrijk verhaal lijkt me. Als alle artsen zich er maar bewust van zouden zijn dat ze de complexiteit van een mens niet helemaal begrijpen zouden we een eind verder zijn.
Natuurlijk komt het goed met je maximensje! Fijn om dat ook es van een medicus te kunnen horen.
Wat een schat van een kereltje!
Wat moet het heerlijk zijn om eindelijk gehoord en begrepen te worden. Godzijdank iemand die ook nog zelf ervaring heeft en je een kleine glimp van (een goede) toekomst kan geven. Dat neemt een boel zorgen weg, of maakt ze minder.
Post a Comment