De helemaal alleen in m'n eentje show

Stil in huis. Helemaal alleen. Tis papadag vandaag.
Papa is met maximens en midimens naar gymnastiek en minimens is mee.

Helemaal alleen zit ik heerlijk te navelstaren in het kader van de zelfreflectie. In het competentiegericht onderwijs tegenwoordig een essentieel onderdeel. Gelukkig glim ik nog na van de bui die ik op de fiets naar huis ving, dus dat reflecteren lukt best.

Een beetje eenzaam is het wel. Op zich meer dan genoeg te doen met de handwerkbeurs overmorgen maar even niets doen is ter voorbereiding ook wel even fijn.

Het gevoel alleen te zijn bekroop me vanmorgen al toen ik hoorde dat de enige andere moeder die gelijk met mij de opleiding tot verloskundige in Rotterdam is begonnen, deze week is gestopt omdat de combinatie werk-kinderen-studie voor haar toch te zwaar werd. Heel erg begrijpelijk, het IS ook veel, zeker als dat werk buitenshuis nodig is om de oppas voor de kinderen te kunnen bekostigen. Heel sneu dat het voor haar niet haalbaar bleek. Wel heel goed dat ze dat nu al inzag zodat ze er niet nog meer energie in stak zonder haar doel te bereiken. Ze wil het nu later, als haar kinderen groter zijn nog eens proberen. Ik hoop dat dat lukt.

Het maakt mij nu de oudste van dit jaar, en de enige moeder zoals ik al schreef. Ondanks dat ik haar niet dagelijks zag of sprak (andere groep) mis ik het gevoel een "soortgenoot" te hebben wel een beetje merkte ik. Voelde me weer even heel oud ook. Terwijl het juist erg goed gaat de laatste weken. Niet meer zo moe. Lekker bij met de stof. Het gevoel er bij te horen. En vooral heel veel zin nog veel meer te leren.

Dus als je toevallig op een rustig moment langsloopt op de handwerkbeurs dit weekend, en ik sta niet te breien of te spinnen maar zit met m'n neus in een dik anatomieboek, dan weet je waarom ;-)